Við sem búum hér í höfuðborginni vitum hvernig það er að komast á milli staða í þungri umferðinni á morgnana og seinnipartinn. Oft sitjum við í bílum okkar og hugsum um hvað þessum tíma er illa varið. En hvers vegna veljum við að ferðast með bíl borgarendanna á milli með öllum þeim tilkostnaði bæði tíma og peningum sem raun ber vitni. Mörgum hreinlega dettur ekki í hug að hægt sé að komast til og frá vinnu eða til og frá skóla með öðrum hætti en einmitt í bílnum. 

En það er öðru nær, við höfum val í Reykjavík um að ferðast milli staða með öðrum hætti. Við getum valið að hjóla eða ganga og við getum tekið strætó.  Nú kunna margir að hugsa að það sé allt of langt að ganga og það sé svo mikið af brekkum að það sé ómögulegt að hjóla og enn aðrir hugsa að þetta strætókerfi sé nú svona og svona og það gangi aldrei að taka strætó. En einhverjir og vonandi margir hugsa með jákvæðum hætti til þess að skoða aðrar leiðir. Það eru þeir sem mig langar að höfða til með þessari grein.

Almenningssamgöngur
Nýlega gerðu nemar í Listaháskóla Íslands verkefni um strætó. Þessir nemar unnu verkefnið með þeim hætti að þau prófuðu að nota strætó, ferðuðust hinar ýmsu vegalengdir með vögnunum og fóru yfir kosti og galla kerfisins. þau báru kerfið líka saman við það sem gerist annars staðar og lögðu loks mat sitt á það eftir að hafa öðlast reynslu við notkun þess. Það er skemmst frá því að segja að niðurstaðan kom skemmtilega á óvart. Þau töldu leiðakerfið gott og þjónustuna yfir höfuð góða. Stærsti hnjóður kerfisins að þeirra mati var sá að það vantar salernisaðstöðu fyrir farþega á biðstöðvum. Auðvitað var fleira sem mátti betur fara og margt er hægt að gera betur, en það kom þessum nemum verulega á óvart hvað kerfið er yfir höfuð gott.

Göngu- og hjólasamgöngur
Göngu- og hjólasamgöngur hafa verið verulega bættar í höfuðborginni síðustu árin og get ég með sanni mælt með þeim ferðamáta. Sjálf hjóla ég mikið og fer á tímabilum allra minna ferða á hjóli,einkum að vori og sumri.  Það er auðvelt að ganga og hjóla í Reykjavík og stígakerfið okkar virkar vel og hægt er að taka hjólið með sér í strætó þegar pláss er í vagninum fyrir það. Sumum finnst óþægilegt að ganga eða hjóla til vinnu, svitna og þurfa að skipta um föt. Sjálf hjóla ég í þeim fatnaði sem ég er þann daginn, en sturtuaðstaða er i boði á mörgum vinnustöðum í dag sem auðvelda fataskipti.  

Hvernig sem íbúar kjósa að fara sinna ferða milli staða í höfuðborginni er ljóst að allir möguleikar hafa bæði kosti og galla. Sjálfri finnst mér t.d. frelsið sérstaklega þægilegt við hjólið.

Ég vil hvetja íbúa Reykjavíkur til að prófa þá ólíku samgöngumáta sem borgin okkar hefur upp á að bjóða. Fyrstu tilraunir má t.d. gera um helgar, í góðu veðri eða þegar vegalengdir á áfangastað eru stuttar.  Strætó, hjól og ganga eru ódýrir, vistvænir og líkamsvænir ferðamátar sem geta komið þér skemmtilega á óvart. 

Í dag ætlum við að hafa opið hús milli 17 og 19 á kosningamiðstöðinni okkar.
Við erum að Ingólfsstræti 1a, gegnt Íslensku Óperunni. 
Léttar veitingar í boði.

Allir velkomnir

Það var gaman að sjá þegar Hanna Birna Kristjánsdóttir borgarstjóri opnaði á dögunum frumkvöðlasetur í gömlu Toppstöðinni við Rafstöðvarveg í Elliðaárdal. Í Toppstöðinni er aðstaða fyrir frumkvöðla þar sem þeir geta komið hugmyndum sínum í framkvæmd og þróað áfram, hvort sem það er ný vara, þekking eða hugvit. Þar geta einstaklingar með góðar hugmyndir fengið stuðning hver frá öðrum og þróað frá hugmynd í vöru.

Stuðningur við nýsköpun og frumkvöðlastarf getur haft úrslitaáhrif um það hvort hugmynd kemst á koppinn, þróast áfram eða ekki. Þess vegna þurfum við að halda áfram að styðja við bakið á frumkvöðlunum okkar.

Einstaklingum, sem njóta fjárhagsaðstoðar hjá Reykjavíkurborg, verður boðið að taka þátt í námskeiðum og ýmsu skipulögðu starfi á vegum borgarinnar sem miðar að því að auka félagslega virkni. Velferðarráð Reykjavíkur samþykkti í liðinni viku tillögur þar að lútandi. Kynningarnámskeið og ráðgjöf um verkefni verða í boði hjá þjónustumiðstöðvum í öllum hverfum borgarinnar. Aðgerðirnar eru á vegum Velferðarsviðs, í samvinnu við önnur svið borgarinnar og fleiri aðila.

Í tillögunum felst meðal annars að einstaklingum, sem njóta fjárhagsaðstoðar hjá borginni,verður boðið upp á ráðgjöf og fræðslu um afleiðingar atvinnuleysis og þeir hvattir til að nýta sér þau úrræði sem í boði eru. Í því skyni verða kynningarnámskeið haldin einu sinni í mánuði. Þátttakendum verður einnig boðið að taka þátt í fjölbreyttu, skipulögðu starfi meðan á atvinnuleit
stendur. Meðal þess sem stendur til boða er þátttaka í fjölbreyttum verkefnum á vegum borgarinnar, s.s. við hellulagnir, hreinsun veggjakrots, viðhald leiktækja og skönnun teikninga, svo eitthvað sé nefnt. Markmiðið er að sporna við félagslegri einangrun og auka þannig virkni og lífsgæði þessa hóps.

Sérstaklega verður hugað að ungu fólki, á aldrinum 18-24 ára, og það verður
boðað í viðtal hjá ráðgjafa innan þriggja mánaða frá því að kynningarnámskeiði lýkur, ef staða viðkomandi er óbreytt. Að auki verður ungu fólki boðið sérstakt námskeið, til viðbótar við almenna kynningarnámskeiðið, þurfi það frekari aðstoð.

Einstaklingum, sem njóta fjárhagsaðstoðar hjá Reykjavíkurborg, hefur fjölgað um rúmlega 50% milli áranna 2008 og 2009, ef bornir eru saman fyrstu átta mánuðir áranna. Fjölgunin er mest í aldurshópnum 18-30 ára. Sé gripið fljótt inn í ferlið er betur hægt að stuðla að virkni fólks og líklegra er að það verði tilbúið til að fara aftur út á vinnumarkað þegar tækifæri gefst. Þannig er vonast til þess að aðgerðirnar minnki útgjöld til fjárhagsaðstoðar til lengri tíma litið, um leið og þær eru til þess fallnar að auka lífsgæði þeirra sem njóta góðs af þjónustunni.

Af www.jorunn.is 03.11.2009 

Sumir virðast ekki skilja hvers vegna sjónir manna beinast að álveri í Helguvík nú um stundir. Sagt er að þeir sem eru hlynntir Helguvík séu álverssinnar, að þeir vilji engan annan iðnað, og að þeir setji öll eggin í sömu körfuna.

Að mörgu að hyggja

Vandi orkufyrirtækjanna felst m.a. í því að þurfa að fjármagna framkvæmdir að fullu áður en þær hefjast. Til að fjármagna byggingu virkjunar þarf að vera til staðar orkusölusamningur. Margt hefur verið skoðað og auðvitað eru margir aðrir áhugaverðir kostir, en því miður er fátt ef nokkuð annað í hendi en orkusölusamningar til álvera. Gagnaverin, svo dæmi sé tekið, vilja aðeins gera orkusölusamning til fimm ára á meðan álversfyrirtækin eru tilbúin að skuldbinda sig til 20-25 ára. Aðeins með svo löngum orkusölusamningum geta orkufyrirtækin fjármagnað virkjanaframkvæmdir að fullu. Þá þarf ríkissjóður ekki að leggja orkufyrirtækjunum til skattfé en getur þess í stað lagt meira af mörkum í þjónustu við skattgreiðendur.

Þegar fullyrt er að hvert starf í álveri kosti mikla peninga má ekki gleyma að það kostar skattgreiðendur ekki neitt ef ríkið þarf ekki að fjármagna virkjanir. Þeir peningar sem ríkið myndi þurfa að setja í orkunýtingu og störf í orkufrekum iðnaði yrðu þá ekki notaðir í annað. Þeir peningar gætu þá ekki farið í annars konar uppbyggingu s.s. ferðaþjónustu. Miklir möguleikar geta skapast í ferðaþjónustu með tilkomu virkjana og hefur ferðamönnum sem heimsækja Hellisheiðavirkjun fjölgað jafnt og þétt. Á þessu ári er áætlað að um 100.000 ferðamenn skoði virkjunina samanborið við 30.000 árið 2008, þá er ótalinn allur sá fjöldi sem heimsækir Hengilssvæðið og nýtur útivistar.

Arðsemisútreikningar OR

Orkuveita Reykjavíkur setur sér það markmið að ná 15% arðsemi eiginfjár vegna virkjanaframkvæmda í þágu stóriðju. Miðað við það má niðurgreiða lánin á innan við 20 árum. Raforkusölusamningar sem gerðir eru vegna stóriðju eru til 20-25 ára eins og áður segir. Reynslan sýnir að í tilfelli Nesjavalla megi búast við að virkjunin borgi sig upp á skemmri tíma, eða 16-17 árum.

Orkuveita Reykjavíkur hefur haldið til haga upplýsingum um starfsmannafjölda og þann tíma sem þarf til undirbúnings og framkvæmda við virkjanir. Undirbúnings- og framkvæmdatími við virkjanir hefur lengst umtalsvert á síðustu árum vegna aukinna krafna stjórnvalda. Tölurnar sýna að framkvæmdatími jarðvarmavirkjana er að meðaltali um sex ár. Þar af má reikna með fjórum árum í rannsóknir á jarðhitasvæðunum, rannsóknarboranir og annan undirbúning. Framkvæmdirnar sjálfar taka svo aðeins um tvö ár, en þeim má skipta niður í borverk, mannvirki, lagnir og uppsetningu vélbúnaðar. Að meðaltali má reikna með um 1.000 mannárum við framkvæmdir við 90 MW virkjun. Gert er ráð fyrir um 100 störfum í fjögur ár og 300 störfum í tvö ár.

Við þurfum fjármagn til framkvæmda og til uppbyggingar á atvinnuskapandi starfsemi. Við þurfum störfin og verðmætin sem t.d. álver skapa. Skatttekjurnar gera okkur kleift að halda úti öflugu heilbrigðis-, mennta- og velferðarkerfi á Íslandi, sem forðar okkur frá þjóðfélagslegum vanda til langrar framtíðar. Okkur ber skylda til að nýta alla þá möguleika sem landið gefur okkur og láta þá ekki renna okkur úr greipum.

Þessi grein var birt í Morgunblaðinu í dag

Af www.jorunn.is  23.10.2009

Sem formaður Velferðarráðs var ég fengin til þess að vera með ræðu á Ráðstefnu Lýðheilsustöðvar síðastliðin miðvikudag. Erindið var flutt á ensku “Challenges in Welfare Services”.

Það fór mikill kliður um salinn þegar ég fór yfir í þá viðkvæmu sálma að ég væri ósátt við það hvernig núverandi ríkisstjórn væri að halda á málum. Ég sagðist telja, að miðað við fjárlögin sem nú væru fram komin væri ríkisstjórnin að gera fyrirtækjum og samfélögum erfiðara fyrir að vinna gegn atvinnuleysi og skapa störf. Þar átti ég auðvitað við fyrirætlanir ríkisstjórnarinnar um hækkun skatta og álagna á fyrirtæki og sérstaklega þá orkufrekan iðnað.  Í máli mínu rakti ég hvernig við hjá Reykjavíkurborg erum að vinna fjárhagsáætlun borgarinnar fyrir næsta ár. Hvernig við erum að gera allt til þess að hagræða án skattahækkana, hvernig við erum að standa vörð um störf þeirra sem vinna hjá borginni, hvernig við stöndum vörð um gjaldskrár í grunnþjónustu og jafnvel langt umfram það sem þröngt má skilgreina sem grunnþjónustu. Hvernig við erum að halda uppi atvinnustigi með því að forgangsraða framkvæmdum og tókum t.a.m. lán til framkvæmda á þessu ári. Ég fór líka yfir það hvernig við erum að leggja alla áherslu á að nú á Velferðarsviði að “virkja” fólkið okkar sem þarf nú tímabundið að þiggja fjárhagsaðstoð. Hvernig við erum að leggja upp með aukna eftirfylgni með einstaklingum og hvernig við ætlum að gera allt sem við getum til þess að hjálpa þeim einstaklingum sem nú tímabundið eru í vanda að vera tilbúnir að fara (aftur) út á vinnumarkaðinn þegar atvinnu verður að fá. Hvernig við ætlum þannig að vinna gegn þeim langtíma félagslegu afleiðingum sem við annars getum verið að horfa fram á. Einstaklingum á fjárhagsaðstoð fer fjölgandi og mun halda áfarm að fjölga þar til atvinnuleysi fer minnkandi. Atvinnuleysið er rót vandans og gegn því verðum við að vinna. Ríki og borg geta ekki ráðið allar þær þúsundir einstaklinga sem eru atvinnulausir nú í vinnu, né getum við haft verkefni eða námskeið fyrir alla. En við getum tekið ákvarðanir sem gera fyrirtækjunum kleift að blómstra og ráða til sín fólk.

Það skiptir miklu máli hvaða ákvarðanir eru teknar á þessum tímum og enn og aftur og ég segi það örugglega ekki nógu oft. Við getum með réttum ákvörðunum komist hratt upp úr þessari lægð sem við erum í, en með röngum ákvörðunum getum við aukið gríðarlega á vandann og þá verður alveg sama hversu gott velferðar, mennta og heilbrigðiskerfi við höfum í dag, við munum ekki hafa efni á að reka þau.

Af www.jorunn.is frá 18.10.2009 

Afleyðingar langtímaatvinnuleysis eru þess eðlis að samfélagið verður að gera allt til þess að vinna gegn því.

Þeim fer fjölgandi sem hafa verið atvinnulausir lengur en hálft til eitt ár. Rannsóknir sýna að því lengur sem einstaklingur er án atvinnu því meiri líkur eru á langtíma félagslegum erfiðleikum og líkurnar á því að einstaklingur fari aldrei aftur út á atvinnumarkaðinn vaxa í réttu hlutfalli við lengd atvinnuleysis. Einstaklingur sem hefur verið lengi án vinnu er í hættu á að einangrast og glíma við langtíma félagslegan vanda, þunglyndi og jafnvel félagsfælni. Fyrir þann einstakling verður æ erfiðara að hitta annað fólk, jafnvel sérstaklega vini og fjölskyldu sem eru í vinnu og allt gengur vel hjá. Fyrstu mánuðirnir eru ekki svo slæmir, en þegar atvinnuleysi hefur varað í ár, og jafnvel fleiri en eitt, þá fer staðan að versna. Einstaklingurinn fer smám saman að einangra sig frá öðrum og forðast að hitta aðra. Það verður æ erfiðara að “halda haus” eins og sagt er, og erfiðara að ræða stöðuna og ástandið. Hætta á að vonleysi, fælni, ótti, einmanaleiki og depurð geri vart við sig fara vaxandi og æ erfiðara verður að snúa þróuninni við.

Því er nauðsynlegt að stjórnvöld geri allt sem í þeirra valdi stendur til að skapa atvinnu í þessu árferði. Í lok september fagnaði ég því á bloggi mínu að stjórnvöld hefðu gefið út með afgerandi hætti að haldið yrði áfram með Búðarhálsvirkjun og álver í Helguvík. Því miður á það ekki lengur við. Ég fagna því þó enn að byggt verði hátæknisjúkrahús og ég fagna því að lífeyrissjóðirnir fjármagni framkvæmdir við vegagerð og hvaðeina annað sem getur skapað atvinnu. Það skiptir allt máli núna og hlutirnir þurfa að ganga hratt fyrir sig. Það skiptir miklu máli að stjórnvöld gefi til kynna að þau styðji við uppbyggingu hér og að þau vilji erlent fjármagn í atvinnuskapandi iðnað, verkefni eða framkvæmdir. Við höfum ekki langan tíma þegar þessir þættir eru annars vegar og atvinnuskapandi verkefni þarf að fara í núna, ekki á morgun eða eftir nokkra mánuði eða á næsta ári. Ríki og sveitarfélög geta aldrei skapað næga atvinnu fyrir þann fjölda sem nú er atvinnulaus, það eru fyrirtækin í landinu sem gera það um leið og umhverfið sem fyrirtækjunum er boðið uppá verður með þeim hætti að þau geti þrifist.

Það skiptir máli að mikið atvinnuleysi verði ekki viðvarandi hjá okkur. Hver einasta fjölskylda, hver einasti einstaklingur sem glímir við atvinnuleysi núna skiptir máli. Ríkisstjórnin verður að efla Vinnumálastofnun svo hægt sé að vinna í því að virkja þá einstaklinga sem nú eru á bótum. Einstaklingar sem nú eru án atvinnu þurfa að hafa eitthvað fyrir stafni og við verðum að finna þeim verkefni.

Mér er afar minnisstæð saga nokkur sem maður sagði mér sem var atvinnulaus hér í kringum 1993. Hann sagðist hafa verið að koðna niður þegar honum stóð til boða að taka þátt í samfélagsverkefni ásamt fjórum öðrum sem voru í svipaðri stöðu. Hann sagði þetta hafa skipt sköpum fyrir sig. Ekki einungis það að hafa tilgang og eitthvað fyrir stafni, ekki síður skipti miklu máli að kynnast öðrum. Kynnast fólki í svipaðri stöðu og eignast félaga og vini til að deila með áhyggjum sínum og efasemdum, ekki síst efasemdunum um sjálfan sig sem voru farnar að gera vart við sig.  Hann vildi meina að þessi litli hópur hefði gert kraftaverk fyrir hann og haft þau áhrif að hann komst aftur út á vinnumarkaðinn fyrr en hann ella hefði gert.

Atvinnusköpun, verkefnasköpun
Eini möguleiki íslenskrar þjóðar í dag er að atvinnulífið komist aftur á lappirnar, því lengra sem líður því meira þarf til þess að koma hjólum atvinnulífsins af stað. Finnar segja að Nokia hafi komið þeim út úr kreppunni og taka jafnvel þannig til orða að segjast vona að við finnum okkar Nokia til að koma okkur út úr þessu. Við þurfum ekki að finna neitt Nokia, við eigum nokkuð sem fáar aðrar þjóðir eiga, við eigum næga orku, við eigum fiskinn og við eigum enn krónuna okkar sem nú getur hjálpað okkur í veikleika sínum. Höldum áfram, tökum þær ákvarðanir sem þarf að taka og siglum íslensku þjóðinni út úr þessum vanda með öllum þeim ráðum sem við höfum. Við erum öfunduð um allan heim af auðlindum okkar, nýtum þær í þágu íslensku þjóðarinnar og drögum ekki lappirnar í þeim efnum.

Af bloggi mínu á Eyjunni eða jorunn.is 16.10 2009

Það er mikil reiði enn í þjóðfélaginu, ekki síst vegna þess óréttlætis sem fólki finnst hér eiga sér stað. Sumir vilja skella allri ábyrgð á hruninu á Sjálfstæðisflokkinn og þá sem þar voru í forystu. Í því sambandi gleymist alveg þáttur annarra flokka sem áttu þátt í þeim ákvörðunum sem teknar voru.

Reiðin er réttlát og eðlileg, en hún er farin að lita samfélagið okkar og það er óhætt að hafa áhyggjur af vaxandi reiði. Þessi réttláta reiði endurspeglast í umræðum manna á meðal, hún endurspeglast í pirringnum í biðröðinni, hún endurspeglast í minna þoli og minna umburðarlyndi og af því hef ég áhyggjur.

Millistéttin í landinu er alveg að fá nóg af óréttlætinu sem er í gangi. Venjulegt fólk sem gat vel staðið undir öllum sínum skuldbindingum á margt erfitt með það í dag. Þeir sem þó geta greitt, sjá fram á að vera eins og hamstur á hjóli næstu árin og uppskera ekkert nema hlaupin. Svo koma fréttir af því að rannsóknarnefndin geti því miður ekki skilað skýrslunni og þurfi lengri tíma. Var ekki hægt að sjá það fyrir löngu síðan að þyrfti meiri mannskap til að klára þetta? Það þarf að ljúka þessum störfum, hreinsa loftið og skapa sátt. Það þarf auk þess almennar aðgerðir gagnvart heimilunum, það er ekki sanngjarnt að þeir sem voru skuldsettir í topp fái sértækar aðgerðir en þeir sem geti borgað geti í besta falli fengið lengt í ólinni. Nokkuð hefur verið gert en það þarf að gera betur. Áfram með smjörið….

Afleyðingar atvinnuleysis í langan tíma eru þess eðlis að samfélagið verður að gera allt til þess að vinna gegn þeirri þróun sem er i gangi.

Þeim fer fjölgandi sem hafa verið atvinnulausir og á bótum lengur en 6 mánuði, það er nokkuð sem vert er að hafa áhyggjur af. Eftir því sem einstaklingur er lengur án atvinnu því meiri líkur eru á félagslegum erfiðleikum til lengri tíma og því meiri líkur eru á því að einstaklingurinn fari aldrei út á atvinnumarkaðinn aftur. Þannig á einstaklingur sem hefur verið án vinnu eða annarrar fastrar afþreyingar og reglulegra félagslegra tengsla í meira en sex mánuði á hættu að einangrast og glíma við langtíma félagslegan vanda, þunglyndi og félagsfælni. Þannig verður æ erfiðara að hitta annað fólk og þó sérstaklega vini og fjölskyldu sem eru í vinnu og allt gengur vel hjá. Einstaklingurinn fer að einangra sig frá öðrum og forðast að hitta aðra.  Það verður æ erfiðara að halda haus eins og sagt er og erfiðara að ræða stöðuna og ástandið, fyrir nú utan hvað peningamálin verða oft erfið og flókin viðureignar er hitt þó sennilega erfiðara. 

Fyrstu mánuðirnir eru ekki svo slæmir, en þegar þetta eru ekki lengur mánuðir heldur ár er staðan orðin erfið, þá er orðin veruleg hætta á því að þættir eins og fælni, ótti, einmanaleiki og depurð fari að gera vart við sig og æ erfiðara verður að snúa þróuninni við. Því er nauðsynlegt að stjórnvöld geri allt sem í þeirra valdi stendur til að skapa atvinnu í þessu árferði. Ég fagna því að byggt verði sjúkrahús og ríkisstjórnin hafi gefið út með afgerandi hætti að haldið verði áfram með Búðarhálsvirkjun og álver í Helguvík, ég fagna því að lífeyrissjóðirnir fjármagni framkvæmdir við vegagerð og hvaðeina annað sem getur skapað atvinnu. Það skiptir allt máli núna og þetta þarf að ganga hratt fyrri sig, við höfum ekki langan tíma þegar þessir þættir eru annars vegar og atvinnuskapandi verkefni þarf að fara í núna, ekki á næsta ári...

Það skiptir svo miklu máli að mikið atvinnuleysi verði ekki viðvarandi hjá okkur. Hver einasta fjölskylda, hver einasti einstaklingur sem glímir við atvinnuleysi núna skiptir máli. Ríkisstjórnin verður að efla Vinnumálastofnun svo hægt sé að vinna í því að virkja þá einstaklinga sem eru á bótum, jafnvel þó það þíði samfélagsþjónustu af einhverju tagi eða verkefni. Einstaklingarnir sem nú eru án atvinnu þurfa að hafa eitthvað fyrir stafni og við verðum að finna þeim verkefni.

Mér er alltaf svo minnisstætt nokkuð sem maður sagði mér sem hafði verið atvinnulaus hér í kringum 1993 og sagðist hafa verið að koðna niður þegar honum stóð til boða að taka þátt í samfélagsverkefni ásamt fjórum öðrum sem voru í svipaðri stöðu. Hann sagði þetta hafa skipt sköpum fyrir sig, ekki einungis það að hafa tilgang og eitthvað fyrir stafni, ekki síður skipti svo miklu máli að kynnast öðrum sem voru í svipaðri stöðu og eignast félaga og vini til að deila með áhyggjum sínum og efasemdum, ekki síst efasemdunum um sjálfan sig sem voru farnar að gera vart við sig.  Hann vildi meina að þessi litli hópur hefði gert kraftaverk fyrir hann og haft þau áhrif að hann komst aftur út á vinnumarkaðinn fyrr en hann ella hefði gert.

Rannsóknir sína að því lengur sem einstaklingur er á bótum því meiri líkur eru á að hann komist aldrei aftur út á vinnumarkaðinn, líkamlegir og andlegir þættir fara að gera vart við sig og margir sem eru til lengri tíma atvinnulausir enda því miður veikir og laskaðir á sálu og líkama fyrir lífstíð og þeirra bíður ekkert annað en örorka og örorkubætur.  Við verðum að vinna gegn þessu með því að skapa atvinnu og umhverfi svo atvinnuvegir okkar geti þrifist.

Atvinnusköpun, verkefnasköpun
Eini möguleiki íslenskrar þjóðar í dag er að atvinnulífið komist aftur á lappirnar, því lengra sem líður því meira þarf til þess að koma hjólum atvinnulífsins af stað. Finnar segja að Nokia hafi komið þeim út úr kreppunni og taka jafnvel þannig til orða að segjast vona að við finnum okkar Nokia til að koma okkur út úr þessu. Við þurfum ekki að finna neitt Nokia, við eigum nokkuð sem fáar aðrar þjóðir eiga, við eigum næga orku, við eigum fiskinn og við eigum enn krónuna okkar sem nú getur hjálpað okkur í veikleika sínum. Höldum áfram, tökum þær ákvarðanir sem þarf að taka og siglum íslensku þjóðinni út úr þessum vanda með öllum þeim ráðum sem við höfum. Við erum öfunduð um allan heim af auðlindum okkar, nýtum þær í þágu íslensku þjóðarinnar og drögum ekki lappirnar í þeim efnum.